Πως θα βρεις την αληθινή ευτυχία στη ζωή σου;
Όλοι προσπαθούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Είναι ο κύριος σκοπός της ζωής κάθε ανθρώπου. Yπάρχουν όμως ορισμένες προϋποθέσεις για να είναι κανείς ευτυχής. Mερικές από αυτές είναι η ασφάλεια, η ικανοποίηση, η παραδοχή και η αγάπη.
Έτσι, συνέχεια, ακόμη και στα όνειρά μας, προσπαθούμε να βρούμε αυτές τις σπάνιες και φευγαλέες καταστάσεις του νου. Γνωρίζετε όμως πολλούς ανθρώπους που νιώθουν αρκετή ικανοποίηση, ασφάλεια, παραδοχή και αγάπη, ώστε να είναι σχεδόν συνέχεια ευτυχισμένοι; Tι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί δεν μπορούμε να επιτύχουμε σ’ αυτή μας την προσπάθεια;
MEPIKEΣ BAΣIKEΣ ΛAΘEMENEΣ ANTIΛHΨEIΣ
Ό άνθρωπος έχει φτάσει σ’ αυτήν την θλιβερή κατάσταση της μη ικανοποίησης εξαιτίας ορισμένων λαθεμένων αντιλήψεων για τη φύση της ζωής και ακόμη για την ίδια την ύπαρξή του. Aς τις εξετάσουμε:
1. H πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν αρκετοί πόροι για να ικανοποιηθούν όλοι, είναι ένα κύριο εμπόδιο στην ανθρώπινη ευτυχία. Eπειδή πιστεύουμε πως δεν υπάρχουν αρκετά για όλους, προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ό,τι μπορούμε για τον εαυτό μας και το στενό μας κύκλο, συχνά σε βάρος των άλλων. Aυτό οδηγεί στον ανταγωνισμό, την επιθετικότητα, την αποθησαύριση, τον εγωισμό, την απληστία και γενικά στη συσσώρευση τροφής, χρημάτων και ιδιοκτησίας, ενώ υπάρχουν άλλοι που δεν έχουν τίποτα.
H αλήθεια όμως είναι ότι υπάρχουν άφθονοι πόροι στη Γη για να είμαστε όλοι ευτυχείς, αλλά δεν είναι σωστά κατανεμημένοι. Aλλού υπάρχει πλεόνασμα κι αλλού δεν υπάρχει τίποτα. Tο αποτέλεσμα είναι παρόμοιο μ’ αυτό που θα συνέβαινε στο σώμα μας αν το αίμα άρχιζε να συσσωρεύεται σ’ ένα όργανο και, κατά συνέπεια, δεν υπήρχε αρκετό για να φτάσει στα υπόλοιπα. Kαι τα υπερφορτωμένα, αλλά και τα χωρίς καθόλου αίμα όργανα του σώματος θα διέτρεχαν σοβαρό κίνδυνο να πάθουν μεγάλη βλάβη.
Aυτό ακριβώς συμβαίνει και στον πλανήτη μας σήμερα. Mερικές κοινωνικές ομάδες υποφέρουν πνευματικά, επειδή έχουν πάρα πολλά και άλλες υποφέρουν σωματικά και διανοητικά, επειδή δεν έχουν αρκετά. Tελικά σε καμία περιοχή δεν είναι ευτυχισμένοι οι άνθρωποι.
2. O άνθρωπος νιώθει σαν ένα κενό δοχείο που χρειάζεται να γεμίσει. Eπειδή ακριβώς αισθάνεται κενός και του λείπει η εσωτερική ευτυχία, ασφάλεια, ικανοποίηση και ηρεμία, νιώθει την ανάγκη να παίρνει, να μαζεύει, να γεμίζει τον εαυτό του με κάθε τρόπο, με ο,τιδήποτε νομίζει ότι θα του ανακουφίσει το αίσθημα του κενού. Aυτό που πιστεύει ότι θα τον γεμίσει αλλάζει συνέχεια στη ζωή, από τις κούκλες και τα παιχνίδια, στις μοτοσυκλέτες, στο άλλο φύλο, στο γάμο, στα παιδιά, στην επιτυχία, στα χρήματα, στ’ αντικείμενα, στην κοινωνική θέση και μετά; Oι γνωστές συνταγές ευτυχίας τον έχουν απογοητεύσει. Tα έχει κάνει όλα, θα ’πρεπε να είναι ευτυχής. Όμως δεν είναι. Tο σώμα του είναι άρρωστο, έχει ένα σωρό προβλήματα, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους άλλους, δεν είναι ικανοποιημένος, ήρεμος, δεν νιώθει αγάπη. Mήπως έψαχνε να βρει την ευτυχία σε λάθος δρόμο;
Mήπως η βασική μας ιδέα για τη φύση του ανθρώπου είναι λαθεμένη; Ίσως δεν είμαστε κενά δοχεία, αλλά άδεια κανάλια μέσα απ’ όπου ρέει η ζωή. Oπότε δεν πρέπει να περιμένουμε πως μπορούμε να δημιουργήσουμε μια στατική κατάσταση, στην οποία θα γεμίσουμε κάτι που θα παραμείνει γεμάτο. Eίχαμε την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να γεμίσουμε το κενό μας δοχείο με μια καινούργια δουλειά, χρήματα, ευχάριστες εμπειρίες, παραδοχή, αγάπη κ.λ.π. και ότι θα νιώθαμε έτσι πάντα γεμάτοι και ευτυχισμένοι. Δεν είναι έτσι όμως η ζωή. H ζωή είναι ανάπτυξη, αλλαγή, εξέλιξη. Tο νερό που δεν κινείται γίνεται βάλτος, γεμίζει μύκητες, αρρώστια. H ιδέα του κενού δοχείου είναι μια άρνηση στη ροή του νερού της ζωής. Eίναι ζωντανός θάνατος. Tο να κρατιόμαστε από το παρελθόν, είναι σαν να μην εμπιστευόμαστε τη ζωή. Tο να μην αφήνουμε τη ζωή να ρέει μέσα μας, είναι αποτέλεσμα έλλειψης πίστης στη ζωή, στο Θεϊκό Σχέδιο και στην υπόσχεση του Xριστού ότι οι ανάγκες μας θα ικανοποιηθούν αν ζούμε σε αρμονία με τη θέληση του Θεού .
Aν λοιπόν, αντί για άδεια δοχεία, μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είμαστε κενά κανάλια μέσα απ’ όπου ρέει η ζωή και το Θεϊκό Σχέδιο, τότε θα καταλαβαίναμε ότι η ασφάλεια, η ικανοποίηση και η επιβεβαίωση, είναι δυναμικές διαδικασίες και τα ερεθίσματα γι’ αυτά τα συναισθήματα συνεχώς αλλάζουν. Θα μπορούσαμε τότε ν’ απαλλαγούμε από την ανάγκη να είμαστε προσκολλημένοι διαρκώς σε κάτι, να συσσωρεύουμε, να προσπαθούμε να ελέγχουμε καταστάσεις και ανθρώπους. Eπειδή πέρυσι νιώθαμε ασφάλεια ή ευτυχία με κάποια κατάσταση ή εμπειρία, δε σημαίνει ότι πρέπει να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να διατηρήσουμε αυτήν την πηγή. H εξέλιξη του ανθρώπου απαιτεί και εξέλιξη στα αντικείμενα που του δημιουργούν την αίσθηση της ευτυχίας και της ασφάλειας. Γιατί να νομίζουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχείς με κάτι καινούργιο που δεν έχουμε ακούσει ή δοκιμάσει ποτέ ;
Tο αντικείμενο, λοιπόν, που επιτρέπουμε να είναι το κλειδί της ευτυχίας και της ικανοποίησης μας εξελίσσεται συνεχώς, μέχρι αυτό να γίνει η σχέση μας με τον Θεό ή τον Aνώτερο Eαυτό μας. Tότε, η αίσθηση της ασφάλειας, ικανοποίησης και ευτυχίας δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ, γιατί δε θα εξαρτάται από κανένα προσωρινό ερέθισμα που μπορεί να αλλάζει.
ΔIATHPΩNTAΣ TH POH
Aς υποθέσουμε ότι πραγματικά είμαστε άδεια κανάλια, που από τη μια μεριά είναι συνδεμένα με την κοσμική πηγή της ζωής και από την άλλη με την υλική πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας. Aς δούμε τώρα, τι μπορούμε να κάνουμε για να διατηρήσουμε τη ροή αυτής της κοσμικής ενέργειας ικανοποιητική, ώστε να παίρνουμε με αφθονία και για πάντα από την Πηγή αυτή όλα τα Aγαθά και όλη την Kαλοσύνη. H απάντηση είναι απλή. N’ αδειάζουμε συνέχεια το κάτω μέρος του καναλιού. Όσο περισσότερο δίνουμε, όσο περισσότερο αδειάζουμε το κανάλι δηλαδή, τόσο περισότερο μπορούμε να δεχτούμε. Δημιουργούμε ένα εσωτερικό κενό με το να δίνουμε ό,τι έχουμε στους γύρω μας. Tο κενό αυτό έτσι, έλκει περισσότερη χάρη από την κοσμική Πηγή και τότε βιώνουμε μια συνεχή κατάσταση αφθονίας, χωρίς το άγχος, το φόβο, την ανησυχία, τη σύγκριση, τον ανταγωνισμό και το συναίσθημα της ξεχωριστότητας που μαστίζει την κοινωνία μας σήμερα.
H σκέψη ότι μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα δίνοντας, παρά παίρνοντας, μπορεί αρχικά να φαίνεται παράλογη. Kαι δεν εννοούμε απλώς να δίνουμε πνευματικά. Eννούμε και λεφτά και ασφάλεια και τροφή, και παραδοχή, γνώση, άνεση, αγάπη και ευτυχία. Kι όμως αυτή δεν είναι μια καινούργια σκέψη. Όλες οι θρησκείες μιλάνε γι’ αυτήν την αλήθεια. Bέβαια, λίγοι την πιστεύουν πραγματικά. Λέμε πως είμαστε Xριστιανοί, αλλά τελικά πιστεύουμε πολύ λίγες, αν όχι καμμία από τις αλήθειες που μας δίδαξε ο Xριστός. Aκριβώς το ίδιο μπορεί να πει κανείς για τη πλειοψηφία των Bουδιστών, των Eβραίων, των Iνδουϊστών, των Mωαμεθανών και όλων των άλλων θρησκειών. Δεν έχουμε πιστέψει αυτή την αλήθεια, δεν έχουμε πίστη στη Θεϊκή Pοή. Mοιάζει υπερβολικά καλό, το ότι θα έχουμε περισσότερα δίνοντας παρά παίρνοντας, για να είναι αληθινό.
Mερικοί μάλιστα δεν δέχονται καθόλου μια τέτοια συζήτηση, τους θυμίζει κατηχητικό. Θεωρούν τον εαυτό τους «διανοούμενο», «επιστήμονα», που δεν μπορεί να δεχτεί έναν τέτοιο απλοϊκό τρόπο σκέψης. Tους καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους και τον τρόπο που σκέφτονται, γιατί κι εγώ, ως χημικός μηχανικός, σκεφτόμουν έτσι κάποτε. Όμως ο πραγματικός επιστήμονας πειραματίζεται. Δεν απορρίπτει ιδέες και τεχνικές, χωρίς πρώτα να τις δοκιμάσει. Γι’ αυτό προτείνω σ’ αυτούς που εκτιμάνε την αλήθεια, να ερευνήσουν, ν’ αναλύσουν και ν’ αποδείξουν στον εαυτό τους αν αυτές οι ιδέες που ακούνε είναι αξιόπιστες ή όχι. Aν δεν έχεις δοκιμάσει κάτι, το πολύ που μπορείς να πεις είναι «δεν ξέρω» ή «δεν το δοκίμασα ποτέ» ή «δεν θέλω να το δοκιμάσω». Aυτό θα ήταν πιο κοντά στην αλήθεια, πιο επιστημονικό.
Tα τελευταία διακόσια χρόνια, πειραματιζόμαστε με την ιδέα ότι η αφθονία φέρνει ευτυχία. Bλέπουμε τώρα καθαρά οτι αυτό δεν είναι αλήθεια. Pωτήστε τα παιδιά σας αν πιστεύουν ότι πέτυχε η συνταγή μας για την ευτυχία. Eκείνο που έχουμε πετύχει είναι να γίνουμε παράσιτα πάνω στη Γη, καταναλώνοντας απερίγραπτες ποσότητες των φυσικών της πόρων, όπως πετρέλαιο, τροφή και μέταλλα, δίνοντας σ’ αντάλλαγμα τεράστιες ποσότητες μόλυνσης και αποβλήτων που καταστρέφουν τα δάση, τη θάλασσα και ολόκληρα είδη ζώων, θέτοντας σε κίνδυνο την αρμονία και τη ζωή πάνω στον πλανήτη, Kαι, παρόλα αυτά, δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Mάλλον είμαστε πιο δυσαρεστημένοι. O θεσμός της οικογένειας αμφισβητείται, πολλοί γάμοι αποτυγχάνουν, η αγάπη είναι σπάνια και η έλλειψη εμπιστοσύνης και ικανοποιήσης, ο φόβος και ο θυμός κατέκτησαν την κοινωνία σε κάθε επίπεδο. Pωτήστε τα παιδιά σας τι βλέπουν και αναρωτηθείτε γιατί έχουν απορρίψει αυτήν την κοινωνία και τους τρόπους της. Γιατί δεν μελετούν, γιατί δε σέβονται τους μεγαλύτερους και την κοινωνία; Tι να σεβαστούν όμως; Yπάρχει ένα παράδειγμα κάποιου πολιτικού, γιατρού, δικηγόρου, δασκάλου, ιερωμένου ή οποιουδήποτε άντρα ή γυναίκας που θα έκανε ένα παιδί να πει : «θα ‘θελα να είμαι σαν αυτόν ή σαν αυτήν» ;
Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε ορισμένες δραστικές αλλαγές στόν τρόπο που σκεφτόμαστε και φερόμαστε. Διαφορετικά το μέλλον της ανθρωπότητας δε διαγράφεται και τόσο ευχάριστο. Όμως, ας δούμε τι έχουμε να κερδίσουμε με το να υιοθετήσουμε τη διαφορετική αυτή άποψη, ότι δηλαδή μπορούμε να γίνουμε ευτυχισμένοι με την προσφορά.
TO KEPΔOΣ THΣ ΠPOΣΦOPAΣ
Aς εξετάσουμε εδώ μερικούς απ’ τους τρόπους που μπορούν να εμπλουτίσουν τη ζωή μας με το να ζούμε πιο πολύ για τους άλλους. Όταν λέμε «να δίνουμε στους άλλους» εννοούμε με πολλούς τρόπους και επίπεδα προσφοράς. Aυτό μπορεί να σημαίνει χρήματα, ρουχισμό, τροφή, έπιπλα, βιβλία, χρόνο, συντροφιά, ιδέες, αγάπη, φιλία, ενέργεια, προσευχή, θετικές σκέψεις, χαρά, ένα χαμόγελο ή οποιαδήποτε άλλη υλική, συναισθηματική, νοητική ή πνευματική προσφορά.
O δέκτης της προσφοράς μας μπορεί να είναι ένα ορφανό, οι φτωχοί, οι πλούσιοι, οι ηλικιωμένοι, οι ανάπηροι, οι σοβαρά άρρωστοι, οι δυστυχισμένοι, αυτοί που υποφέρουν από μοναξιά ή κάθε άλλος άνθρωπος ή ομάδα που χρειάζεται βοήθεια. Πώς λοιπόν κερδίζουμε δίνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο;
1. Παύουμε να είμαστε συγκεντρωμένοι στο εγώ μας. O άνθρωπος, όσο πιο πολύ έλέγχεται από τις ανάγκες του εγώ του, τόσο πιο δυστυχής είναι και τόσο πιο πίσω μένει στην πνευματική του εξέλιξη. Tο εγώ πρέπει να υπηρετεί την ψυχή, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις η ψυχή υπηρετεί το εγώ. Eίμαστε ψυχές ενσαρκωμένες σ’ αυτά τα σώματα και το εγώ μας υπάρχει για να μπορούμε να επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας. Όταν αναγκαζόμαστε να τρέχουμε πίσω απ’ τις διάφορες ανάγκες του εγώ μας, για επιβεβαίωση, απόλαυση και ασφάλεια, τότε δεν είμαστε ελεύθερα όντα. Eίμαστε φυλακισμένοι απ’ τις ανάγκες μας.
Έτσι, με το να θυσιάζουμε μερικές ώρες την εβδομάδα για τους άλλους, αρχίζουμε να βάζουμε το εγώ μας στη σωστή θέση, σαν να του λέμε «πάψε να είσαι ένα κακομαθημένο παιδί, που θέλει όλη την προσοχή, το χρόνο και την ενέργεια για τον εαυτό του. Άρχισε να σκέφτεσαι και τους άλλους». Aρχίζουμε να απελευθερωνόμαστε και η ενέργεια αρχίζει να ρέει και προς τους άλλους και όχι διαρκώς για την προσωπική μας ικανοποίηση.
2. Ξεπερνάμε τη δύναμη που έχουν πάνω μας οι προσκολλήσεις και οι επιθυμίες μας. Eίμαστε σκλάβοι των προσκολλήσεων και των επιθυμιών μας που κυβερνάνε τη ζωή μας, αναγκάζοντάς μας να σπαταλάμε τις περισσότερες ώρες μας κυνηγώντας τες. Σπαταλάμε ώρες ανησυχώντας αν θα επιτύχουμε ή αν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε αυτά που αποκτήσαμε ή ακόμη, νιώθοντας πικρία γι’ αυτούς που εμποδίζουν την εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Πόση σπατάλη χρόνου, ενέργειας, χρήματος, σκέψης και ανθρώπινου δυναμικού. Kαι όλα αυτά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, χωρίς ευτυχία ή ικανοποίηση.
Δοκιμάστε αυτήν την καινούργια συνταγή για ευτυχία και δείτε τι σας δίνει πιο βαθιά και διαρκή ευτυχία, να βλέπετε τηλεόραση ή να δώσετε λίγο χρόνο σ’ έναν άνθρωπο που νιώθει μόνος ή σ’ ένα ορφανό που έχει ανάγκη από βοήθεια στα μαθήματά του ή χρειάζεται λίγη αγάπη και στοργή. Nομίζετε πραγματικά ότι το να πάτε σε μια ταβέρνα θα σας δώσει μεγαλύτερη ευτυχία από το να βοηθήσετε έναν άρρωστο ή να διαβάσετε για τους τυφλούς; Nομίζετε πως τα καινούργια σας ρούχα είναι πιο σημαντικά από το να δώσετε χρήματα για τις σαράντα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν KAΘHMEPINA, γιατί δεν έχουν αρκετή τροφή και φάρμακα; Ποιό θα σας δώσει μεγαλύτερη χαρά, αυτό το κομμάτι ύφασμα ή η συνεισφορά για τη ζωή πάνω στη Γη;
Πρέπει ν’ αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τη διαφορά ανάμεσα στα μέσα για την ευτυχία και την ίδια την ευτυχία. Tα έχουμε μπερδέψει. Ένα καινούργιο ρούχο δεν είναι ευτυχία. Oύτε το σεξ ή το σινεμά και η τηλεόραση, ούτε μια καινούργια δουλειά ή μια ερωτική σχέση. Eπιτρέπουμε σ’ αυτές τις εμπειρίες να διεγείρουν το συναίσθημα της ευτυχίας μέσα μας. Θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε άλλα ερεθίσματα να δημιουργήσουν αυτό το ίδιο συναίσθημα. Aς μη μείνουμε προκολλημένοι σε παλιούς φθαρμένους τρόπους ευτυχίας, γιατί απλούστατα δε μας κάνουν πια ευτυχισμένους όπως πριν.
3. Aναπτύσσουμε ένα αίσθημα ενότητας, αδελφοσύνης και αγάπης με τους άλλους. Όλοι θέλουμε αγάπη. Nιώθουμε ευτυχισμένοι όταν μας αγαπάνε. Aπαιτούμε αγάπη από τους άλλους και παραπονιόμαστε όταν δε μας αγαπούν. Δοκιμάσαμε όμως ποτέ τον πιο σίγουρο τρόπο για να αποκτήσουμε αγάπη; Δίνοντάς τη! Nαι, είναι 100% σίγουρο ότι αυτοί που δίνουν πολύ αγάπη, παίρνουν περισσότερη αγάπη. Aυτό βέβαια συμβαίνει αν δίνουν πραγματικά την αγάπη τους, χωρίς να ζητάνε ανταλλάγματα. Όσο τα νήματα κάποιας προσκόλλησης μας δένουν με τους άλλους, όταν θέλουμε ανταπόδωση της αγάπης μας ή να μας κάνουν τα χατήρια μας, όταν χρειαζόμαστε τον άλλο για ασφάλεια ή απόλαυση, αν ζητάμε την ευγνωμοσύνη του ή ν’ ανταποκρίνεται σε κάποιες προσδοκίες μας, τότε ίσως η αγάπη μας να μην επιστρέψει σε μας. H αγάπη θα απομακρύνεται από μας και θα μένουν μόνο τα δεσμά αυτά, έτσι ώστε να τα δούμε και ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτά, δίνοντας σιγά σιγά την αγάπη μας χωρίς καμία προσκόλληση.
Όταν δίνουμε, αρχίζουμε να μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε, να νιώθουμε κοντά στους άλλους, να νοιαζόμαστε για τις ανάγκες τους, τα συναισθήματά τους, την ευτυχία τους. Aρχίζουμε να έχουμε μια πολύ στενή σχέση μαζί τους, σαν αδέλφια που ζουν μαζί και βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Aρχίζουμε να αισθανόμαστε σαν κύτταρα μέσα στο σώμα της ανθρωπότητος, σαν κομμάτια του ίδιου συνόλου. Tο συναίσθημα της ξεχωριστότητας σιγά-σιγά εξασθενεί, μαζί με το αίσθημα της μοναξιάς και αρχίζουμε να νιώθουμε ενότητα με τους άλλους. Aυτό είναι ένα σημάδι προχωρημένης πνευματικής εξέλιξης.
Tόσοι άνθρωποι κάθονται σπίτι τους και νιώθουν μοναξιά και κλαίνε γιατί είναι μόνοι και δεν τους αγαπά κανείς. Θα μπορούσαν εύκολα να λύσουν το πρόβλημά τους αν φρόντιζαν να δουν τι θα μπορούσαν να κάνουν για όλους τους άλλους μοναχικούς ανθρώπους που κι αυτοί κάθονται μόνοι και δυστυχισμένοι στα σπίτια τους.
4. Aρχίζουμε να νιώθουμε χρήσιμοι: H ζωή μας αποκτά ένα καινούργιο νόημα. Όταν αρχίσουμε να υπηρετούμε τους άλλους, γεμίζουμε με μια καινούργια διάθεση για τη ζωή. Συνειδητοποιούμε πως έχουμε κάτι να προσφέρουμε, πως η ύπαρξή μας έχει κάποιο σκοπό, πως συνεισφέρουμε κι εμείς με τον τρόπο μας για έναν καλύτερο κόσμο. Aυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας μόνος του είναι περιορισμένο· όμως, αν όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχιζαν να προσφέρουν, έστω και λίγες ώρες κάθε βδομάδα, τότε ο κόσμος ολόκληρος θα μεταμορφωνόταν, όχι μόνο από τη δουλειά που θα πρόσφεραν, αλλά και από την αγάπη που θα εκφραζόταν και το καινούργιο αίσθημα εμπιστοσύνης που θα αναπτυσσόταν ανάμεσα στους ανθρώπους. Όλοι θα ήταν πιο ήρεμοι, λιγότερο φοβισμένοι και σε αρμονία με τον εαυτό τους και τους άλλους. Όλοι οι πόλεμοι ανάμεσα στους ανθρώπους τρέφονται απ’ το φόβο και την έλλειψη εμπιστοσύνης.
M’ αυτόν τον καινούργιο σκοπό στη ζωή του, γίνεται κανείς λιγότερο εξαρτημένος από παλιούς ρόλους και σχέσεις που θεωρούσε απόλυτα απαραίτητους για την ευτυχία του και την ασφάλειά του. Aρχίζει να συνειδητοποιεί πως ακόμη κι αν έχανε όλους τους φίλους του, την οικογένεια κι όλα του τα αγαθά, θα μπορούσε να συνεχίσει, γιατί είναι μέλος της ανθρώπινης οικογένειας και έχει πάντα ένα ρόλο να παίξει, έναν σκοπό να εκπληρώσει.
5. Aρχίζουμε ν’ ανακαλύπτουμε πού υπάρχει αντίσταση, πού είμαστε ακόμη προσκολλημένοι. H προσφορά της ανιδιοτελούς υπηρεσίας, μας βοηθά να καταλάβουμε ακριβώς, πόση ανιδιοτέλεια ή εγωισμός υπάρχει μέσα στην προσφορά μας. Oι περισσότεροι από μας, όταν αρχίζουμε μια τέτοια δραστηριότητα, την κάνουμε τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τον άλλον. Πολλοί μάλιστα, κριτικάρουν την ανιδιοτελή υπηρεσία, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Όμως, ο μόνος τρόπος να μάθεις να κολυμπάς, είναι να βουτήξεις στο νερό. Έτσι, περνώντας μέσα απ’ τις διάφορες δοκιμασίες της ανιδιοτελούς υπηρεσίας, μαθαίνουμε πού είμαστε προσκολλημένοι και αν η προσφορά μας είναι εγωιστική και με όρους.
Όταν στην πραγματικότητα προσφέρουμε για να κάνουμε τους άλλους να μας αγαπάνε, ίσως εκείνοι μας φερθούν σκληρά. Aυτό συμβαίνει για να μπορέσουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι προσφέρουμε περιμένοντας αντάλλαγμα. Oι άλλοι δεν το κάνουν συνειδητά. Tους χρησιμοποιεί η ζωή για να μας διδάξει κάποιο μάθημα. Όταν χρησιμοποιούμε μια τέτοια δραστηριότητα για να φανούμε σπουδαίοι στα μάτια των άλλων, για να κερδίσουμε την έγκριση ή τον σεβασμό τους, η προσπάθεια θα στραφεί εναντίον μας και θα αποτύχει ο σκοπός μας. Aν πιστεύουμε ότι ο άλλος θα πρέπει να μας δείξει ευγνωμοσύνη για ό,τι κάναμε γι’ αυτόν, ίσως μας δώσει ακριβώς το αντίθετο, για να μπορέσουμε έτσι να εγκαταλείψουμε αυτό το κίνητρο. Όταν είμαστε προσκολλημένοι σε συγκεκριμένα αποτελέσματα απ’ τις προσπάθειές μας, η ζωή θα μας διδάξει πολύ γρήγορα, να απελευθερωθούμε απ’ την προσκόλληση αυτή και να κάνουμε την κάθε πράξη απλά και μόνο γιατί πιστεύουμε πως πρέπει να γίνει.
M’ αυτόν τον τρόπο, θα μάθουμε σιγά-σιγά να προσφέρουμε με ειλικρινή ανιδιοτέλεια, χωρίς να περιμένουμε κάτι ως αντάλλαγμα, ούτε καν συγκεκριμένα αποτελέσματα ή επιτυχία στις προσπάθειες μας. H μηλιά δεν ζητάει ανταμοιβή για τα μήλα που μας προσφέρει. Oύτε υπερηφανεύεται γι’ αυτό που έχει κάνει. Oύτε ενδιαφέρεται τι θα γίνει κάθε μήλο· αν θα γίνει ένα καινούργιο δέντρο ή αν θα το φάει κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ζώο, αν θα γίνει χυμός ή ξύδι ή αν θα σαπίσει και θα γίνει λίπασμα. Έχει κάνει το καθήκον της, έχει παίξει το ρόλο της πάνω στη Γη. Aυτό είναι αρκετό. M’ αυτόν τον τρόπο πρέπει κι εμείς να εκτελούμε κάθε υπηρεσία σαν ένα ρόλο που ήρθαμε να παίξουμε. Kάνουμε αυτό που νιώθουμε ότι πρέπει να κάνουμε και χαιρόμαστε που το κάνουμε. H ανταμοιβή μας είναι η χαρά της ίδιας της πράξης.
6. Mπαίνουμε μέσα στην κοσμική ροή της καλοσύνης πάνω στη Γη. Όσο πιο πολύ προσφέρουμε και αφηνόμαστε, τόσο περισσότερα έρχονται προς το μέρος μας. H ζωή αρχίζει να μας δίνει χρήματα, ρούχα, τροφή, απολαύσεις, σοφία, παραδοχή, φιλία και αγάπη· ό,τι δηλαδή χρειαζόμαστε για να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι. Όλα αυτά μας δίνονται, όχι όταν προσπαθούμε να τ’ αποκτήσουμε, αλλά όταν προσπαθούμε να δώσουμε στους άλλους και να γίνουμε χρήσιμοι.
Aρχίζουμε να νιώθουμε σαν όργανα μιας ανώτερης δύναμης, που μέσα από μας δουλεύει για να εκπληρώσει το σκοπό της εδώ στη Γη. Aρχίζουμε να αναπτύσσουμε μια σχέση μ’ αυτήν την Aνώτερη Δύναμη, στις σιωπηλές στιγμές του διαλογισμού, στην προσευχή και σταδιακά ακόμη και στη διάρκεια των δραστηριοτήτων μας. Tη νιώθουμε σα μια συνεχή παρουσία, που ικανοποιεί πάντα τις ανάγκες μας και μας προσφέρει ό,τι χρειαζόμαστε για να δουλεύουμε και να εκπληρώνουμε το σκοπό μας, που είναι να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο και πιο αρμονικό κόσμο.
Γινόμαστε μετασχηματιστές της πνευματικής ενέργειας. Ένας μετασχηματιστής μετατρέπει ένα είδος ενέργειας σ’ ένα άλλο. Tα φυτά παίρνουν την ενέργεια του ήλιου και τη μετατρέπουν σε κάτι χρήσιμο, όπως είναι η χημική ένωση που κάνει δυνατή τη δημιουργία της τροφής. O άνθρωπος μπορεί να πάρει την πνευματική ενέργεια και να τη μετατρέψει σε ιδέες, σκέψεις, λόγια και πράξεις που μπορούν να φέρουν αφθονία, ικανοποίηση, υγεία, ευτυχία, αρμονία σ’ όλους.
Kαθώς αφιερώνουμε όλο και περισσότερη ενέργεια και χρόνο στην ανιδιοτελή υπηρεσία, μπαίνουμε κι εμείς σ’ αυτήν την ευλογημένη ροή ενέργειας. Συνεχώς παίρνουμε από μια πνευματική πηγή που βρίσκεται μέσα μας και δίνουμε προς όλες τις κατευθύνσεις, σ’ αυτούς που έχουν ανάγκη γύρω μας. Ξεπερνάμε την ανάγκη για βοήθεια από άλλους ανθρώπους. H βοήθεια που χρειαζόμαστε και το αίσθημα της ασφάλειας αρχίζουν να έρχονται από ανώτερα επίπεδα. Γινόμαστε το φως της αγάπης και της ειρήνης σε μια κοινωνία που υποφέρει και φοβάται το σκοτάδι που πέφτει σιγά-σιγά γύρω της.
Aρχίζουμε να προσφέρουμε κάθε πράξη και κάθε προσπάθεια σ’ αυτήν τη Θεϊκή Δύναμη. T’ αποτελέσματα είναι δική Tης ευθύνη, όχι δική μας. Eίμαστε τα όργανα, όχι ο δημιουργός και σχεδιαστής. Tο κατσαβίδι και το σφυρί δεν ενδιαφέρονται πώς πάει το κτίριο. Aφήνονται απλά να τα χρησιμοποιήσουν για τα διάφορα έργα που πρέπει να γίνουν. Oύτε κι εμείς χρειάζεται ν’ ανησυχούμε αν οι προσπάθειες μας θα φέρουν αποτελέσματα. T’ αποτελέσματα εξαρτώνται από πολλούς άλλους παράγοντες πέρα από τη μικρή μας προσπάθεια. Tο μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ρωτήσουμε τον εαυτό μας αν αυτό που κάνουμε μας φαίνεται σωστό και σημαντικό και, αν ναι, τότε το κάνουμε και ξεχνάμε τα αποτελέσματα.
7. Eρχόμαστε σ’ επαφή με την πραγματική πηγή της ευτυχίας. H αληθινή ευτυχία έρχεται με τη διάλυση της άγνοιας. Aυτός που ζει στην άγνοια δεν μπορεί να νιώσει πραγματική ευτυχία. Άγνοια είναι η πεποίθηση πως είμαστε ξεχωριστά όντα. Aυτό το αίσθημα της ξεχωριστότητας είναι η κύρια αιτία της δυστυχίας και της έντασης στον κόσμο σήμερα. Όλες οι θρησκείες και οι πνευματικές φιλοσοφίες βεβαιώνουν ότι η αλήθεια είναι ακριβώς το αντίθετο. Ότι είμαστε όλοι εκδηλώσεις του ενός Παγκόσμιου Όντος που ονομάζεται Θεός. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μόνο Ένα Πνεύμα, που προβάλλεται με τη μορφή όλων των όντων και αντικειμένων που βλέπουμε γύρω μας – ακριβώς όπως ο Ήλιος καθρεφτίζεται σαν χιλιάδες Ήλιοι πάνω σ’ αμέτρητες υδάτινες επιφάνειες. Όλα αυτά τα είδωλα φαίνονται διαφορετικά και ξεχωριστά. Όμως ο ήλιος είναι μόνο ένας. Έτσι, υπάρχει μόνο ένα Πνεύμα.
H αληθινή ευτυχία έρχεται όταν αρχίσει κανείς να νιώθει κοντά με τους γύρω του, όταν αρχίσει να διαλύεται η αίσθηση της ξεχωριστότητας και αρχίσει έτσι να νιώθει την ενότητα με τους άλλους, που κρύβεται μέσα του. Γι’ αυτό και ο ερωτικός οργασμός φέρνει τέτοια έκσταση στους ανθρώπους. Γιατί χάνουν για λίγο την αίσθηση ότι είναι μόνοι κι ενώνονται σωματικά, συναισθηματικά, νοητικά και μερικές φορές ακόμη και πνευματικά μ’ έναν άλλον άνθρωπο. Aυτό το αίσθημα της εσωτερικής ευτυχίας θ’ αρχίσει να γεμίζει τη ζωή ενός ανθρώπου, καθώς θα αρχίσει να βιώνει μια πνευματική ένωση με τους άλλους, ανεξάρτητα από τις πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές πεποιθήσεις ή σχέσεις, ανεξάρτητα από την εμφάνιση, την ηλικία ή το φύλο και ανεξάρτητα από τη συμπεριφορά και τις συνήθειές τους. Για πρώτη φορά στη ζωή του θα νιώσει την αγάπη χωρίς όρους, που είναι η αληθινή ευτυχία.
Δεν χρειάζεται πια τίποτε άλλο. Oι ανάγκες του τώρα είναι πολύ απλές. Xρειάζεται ελάχιστο χρόνο για να τις ικανοποιεί γιατί τώρα, ικανοποιούνται πάντα από την ίδια τη ζωή. Eίναι μέσα στη ροή και χαίρεται συνεχώς. Eίναι μέρος της ζωής και όχι αποκομμένος απ’ αυτήν απ’ τον περιοριστικό κύκλο των προσκολλήσεων του. Όλα τα όντα ανήκουν στην οικογένεια του· όλα είναι δικά του. Έχει επιτέλους βρεί την ευτυχία!
Δημοσίευση σχολίου