Αν τη ρωτήσεις ποιο είναι το αγαπημένο της είδος θεάτρου απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη: το μιούζικαλ. Και αυτό, φυσικά, δεν είναι τυχαίο. Τα πρώτα της βήματα άλλωστε στην υποκριτική, σε ηλικία 10 ετών, τα έκανε στην παράσταση «Ανι» με παραγωγό τη «μανούλα», όπως την αποκαλεί, Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τον άνθρωπο που, όπως θυμάται, αγκάλιαζε κάθε παιδί με πολλή αγάπη, χωρίς ίχνος σνομπισμού. Χωρίς να το παίζει ντίβα.
Μπορούμε όμως να μιλάμε - από τώρα - για την ύπαρξη σοβαρής σκηνής μιούζικαλ και στην Ελλάδα; «Βεβαίως. Και στο Παλλάς (η ίδια υποδύθηκε με επιτυχία την Βίλμα Κέλι στο «Chicago») και στο Badminton (πρωταγωνιστούσε στο «Θα σε πάρω να φύγουμε») έχουν ανεβεί και θα ανέβουν σημαντικές παραστάσεις. Το συγκεκριμένο είδος βέβαια είναι πολύ απαιτητικό. Και από την πλευρά της παραγωγής και από την πλευρά του έμψυχου δυναμικού, που θα πρέπει να είναι καλά καταρτισμένο. Στο μιούζικαλ πρέπει να τραγουδάς, να χορεύεις και να είσαι ηθοποιός. Να κάνεις δηλαδή τρία πράγματα μαζί. Αυτό από μόνο του απαιτεί εκπαίδευση. Οσο βέβαια περνάει ο καιρός, δημιουργούνται καλύτερες υποδομές και η πρώτη ύλη, οι ηθοποιοί με άλλα λόγια, εξελίσσεται. Τα νέα παιδιά συνειδητοποιούν ότι το μιούζικαλ θέλει δουλειά, γι" αυτό και πλέον κάνουν ειδικά μαθήματα».
Οι προσπάθειες θεωρεί ότι πιάνουν τόπο. Και τα πρώτα σημάδια κάνουν ήδη την εμφάνισή τους. Οι χώροι που φιλοξενούν τα τελευταία χρόνια μουσικοθεατρικά θεάματα γεμίζουν από κόσμο που με ένα εισιτήριο χορταίνει μουσική, χορό, τραγούδι, φαντασμαγορικά κοστούμια και αγαπημένους καλλιτέχνες. «Παρά την κρίση οι θεατές επιλέγουν τα μεγάλα θεάματα γιατί τα συνδυάζουν όλα. Είναι σαν να μπαίνουν τις ώρες της παράστασης σε ένα ροζ συννεφάκι. Το μιούζικαλ λειτουργεί σαν παυσίπονο, είναι παρηγορητικό, σε κάνει να ξεχνιέσαι» λέει η Τάνια Τρύπη που, παρά την κρίση, πόσω μάλλον στον κλάδο των ηθοποιών, παροτρύνει τους νέους να ασχοληθούν με την υποκριτική. «Καλύτερα να είσαι άνεργος σε ένα επάγγελμα που αγαπάς παρά άνεργος σε έναν τομέα που σε αφήνει αδιάφορο. Βλέπουμε ανθρώπους με πτυχία - από υδραυλικούς μέχρι ταξιτζήδες - που μιλούν τέσσερις γλώσσες να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν. Πλέον δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, γι" αυτό και εγώ δεν αποθαρρύνω κανέναν. Και τα ίδια μου τα παιδιά να ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί (η μεγάλη της κόρη είναι νηπιαγωγός και η μικρότερη πηγαίνει σχολείο), θα τους έλεγα ναι, αν αυτό τα έκανε ευτυχισμένα. Γνωστοποιώντας τους βέβαια όλες τις παραμέτρους, ότι για παράδειγμα πλέον ψάχνεις για δουλειά κάθε δύο μήνες και όχι κάθε έξι, όπως παλιά. Ολα είναι ρίσκο. Ποιος μας εγγυάται όμως ότι αύριο θα έχουμε το σπίτι που έχουμε σήμερα; Ολα ανατρέπονται».
Από την τηλεόραση - σε αντίθεση με το θεατρικό σανίδι - κάνει ένα διάλειμμα. Μεγάλο σε διάρκεια, όπως παραδέχεται, αφού τα τελευταία χρόνια δεν της προτάθηκε κάτι που να την ενθουσιάζει. «Δεν απέχω επειδή το θέλω» δηλώνει και διευκρινίζει ότι την τηλεόραση την αγαπάει πολύ. Οταν μάλιστα βρίσκει χρόνο παρακολουθεί ταινίες, ντοκιμαντέρ και ελληνικά σίριαλ που σιγά σιγά παρατηρεί ότι επανέρχονται στο τηλεοπτικό τοπίο. «Είμαι αισιόδοξη γιατί γίνονται όλο και περισσότερες δουλειές. Από τις φετινές σειρές μου άρεσε πολύ το "Μην αρχίζεις τη μουρμούρα". Ηταν μια τίμια παραγωγή χωρίς ψευτιές και φτιασιδώματα, με χιούμορ και αλήθεια. Και στα τρία ζευγάρια ο θεατής βρίσκει ένα κομμάτι του εαυτού του».
Δελτία ειδήσεων ξεκαθαρίζει ότι δεν παρακολουθεί. «Στενοχωριέμαι πολύ, όταν τραβάνε τις ειδήσεις από τα μαλλιά. Προτιμώ να ενημερώνομαι από εφημερίδες και κουβεντιάζοντας με φίλους και συνεργάτες».
Τάνια Τρύπη: «Το μιούζικαλ λειτουργεί σαν παυσίπονο»
Δημοσίευση σχολίου